Quique González nos ha vuelto a regalar un disco con grandes canciones, músicos impresionantes, letras de las que te tocan muy dentro y algún que otro tema que se convertirá en un clásico instantáneo para sus seguidores.
Grabado en Nashville bajo la producción de Brad Jones, los músicos que participaron en el disco son todos de la capital mundial de la música, y entre ello hay gente como Al Perkins, un experto en pedal steel que ha colaborado con Dylan o Cohen, o el batería de Wilco Ken Coomer.
El proceso de grabación fue muy peculiar, Brad Jones decidió no dar las partituras a los músicos hasta la llegada al estudio. Como mucho se hicieron cuatro grabaciones de cada canción e incluso algunas se quedaron en dos, ya que se buscaba que los temas se interpretaran con el corazón, no con la cabeza.
El resultado es un disco con un sabor distinto, con más matices, con pequeños toques que vas descubriendo a medida que lo escuchas y un aroma diferente que posiblemente sería imposible de haberlo hecho aquí con músicos españoles.
El album está dedicado al Antonio Vega, que falleció mientras lo grababan, ídolo y amigo de Quique González, personalmente echo en falta una versión de Vega en lugar de la de Lapido que cierra el disco(aunque es un tema bestial)
Os dejo un par de videos con temas del disco, no son videoclips y las imágenes no tienen nada que ver, pero al menos quien no tenga ganas de ponerse a buscarlo y le apetezca saber a qué suena puede hacerlo.
13 comentarios:
o certo é que as colaboracións non son nada que se deba destacar (non neste disco, en calquiera). Al Perkins é moi bo, certo, pero toca porque lle pagan, non porque lle guste un proxecto. De feito, estou seguro de que nin coñecía a Quique González.
O batería de Wilco non é tal. Foi batería, xa non o é. E, sen ir máis lonxe, é o productor do último disco de Sugar Mountain, o que tampouco é un curriculum de la hostia...
Escoitei o disco. É certo que non son obxectivo, porque non me gusta Quique, nin o Consorcio que ten montado con Xoel, Ivan e Amaro Ferreiro e demáis calaña, pero creo que é peor que o anterior, iso seguro, e posiblemente que algún outro máis, pero os de antes non os coñezo tanto
Carallo, por aquí tiran con bala...
Dale un motivo para escuchar este disco a alguien a quien no le gusta Quique González (sólo el anterior, un poquito).
a ver, que da troupe anterior, probablemente Quique sexa o que máis respecto me causa. Creo que é o menos subnormal, aínda que algo sempre se che pode pegar, movéndote con quen te moves.
Do Consorcio do século XXI musicalmente, mal que me pese, quedaríame con Xoel, ao fin e ao cabo, creo que é o que máis afinidades musicais pode ter comigo, e, aínda que non sempre ben, as plasma nos discos (o último ten temazos... ou era o penúltimo?).
Non hai motivos para que este disco lle guste a alguén ao que non lle gusta Quique González, é, máis ou menos, máis do mesmo. Quizáis algo máis blues, é certo, pero non coquetea con nada que non fixera xa antes, só é que o extende máis neste.
Chou, non esperaba nin de lonxe unha crítica boa pola túa parte, xa que este disco se alonxa claramente do teu limitado(non uso este termo de modo peiorativo, senon coma unha acotación espacial) target musical.
A min me parece un disco exquisito, con moi boas cancións.
Está claro q se non te gusta Quique non te vai a molar, igual que a min nunca me gustará un disco de los Strokes.
Pedro, escucha las tres canciones que he puesto y juzga tú.
De la carrera de Quique, junto con Kamikazes enamorados este sea posiblemente el más tranquilo. Aunuqe si bien aquel era una disco minimalista, casi de piano y voz, este suena más americano y variado. Y desde luego yo creo que compositivamente sigue la línea del último, alejándose cada vez más de la definición de cantautor "tipico".
Respecto a pandillita que se montaron, dicir que Quique leva xa un tempo vivindo en Cantabria un pouco desconectado da movida "madrileña". A min Piratas e Ferreiro sempre me gustaron e Xoel me cae mal pero lle recoñezo algún tema moi bo.
Qué podo dicir, que cada día teño o arco musical que escoito máis amplo. Sei que de ese xeito perdo moitos grupos polo camiño, pero éche ó q hai...
E respecto ó tema das colaboracións, non é que sexan colaboracións, sons os tipos que grabaron o disco, e claramente in¡flúen no resultado final do mesmo, así que neste caso sí que considero importante mencionalo. Todo o mundo fai as cousas por pasta, chámase traballar, pero eso non quita para que o seu traballo lles mole ou non...
y por cierto, si vamos de hostias gratuitas: lo que suena en este disco es pedal steel, no lo q hace el señor de la cierva...
modo pataleta on/
y cineuropa es una mierda!!!
modo pataleta off/
creo sinceramente que Miguel toca moi ben o pedal steel, que ademáis é un instrumento que moi pouca xente consigue dominar.
Evidentemente, unha colaboración é traballar, pero só digo que se lles pagas por traballar a alguén, vai facelo, salvo que sexas Bisbal, que non é o caso, claro está. A calqueira lle pode gustar un disco de Quique, non é merda musical, iso é obvio.
Sobre o meu limitado target, non mo tomo como algo peiorativo, diso xa temos falado moito. Insisto en que para min escoitar dende Yann Tiersen ata We were promise Jetpacks, ou dende Angelo Badalamenti aos Planetas, ou dende Michael Nyman aos Strokes, ou dende Raphael a Manta Ray, ou dende os Tinderstick aos Sonics non é, nin de lonxísimo, limitado target musical.
o que ti adoitas alegar é que todos son grupos indies, e nin tan sequera é certo. Radiohead traspasan o indie, Raphael claramente non o é. A Velvet deixaron de facer discos cando o indie nin tan sequera se inventara. A Michael Nyman probablemente nin lle soe a palabra...
e pq coño a min nunca me postea ninguén, sniffff!!!
o de miguel era por rajar jejeje pero sí q é verdad q este tipo o toca de un xeito distinto a como se soe facer en españa, non para lucimento persoal senon como complemento.
non digo q sexa todo inie, pero sí q segues un determinado perfil. Sería impensable case q escoitaras Mayte Martín p ex
alguen sabe facer un papillote?, eu o estou tentando...
los papillotes salieron muy ricos...
Vale, eu creo que aquí podo ser obxectivo. Escoitei tódolos seus discos, e vino 2 veces en directo. E creo que éste é o seu peor disco.
Sí, sona moi ben, pero demasiado homoxéneo. (Gran descubrimento o de 'Riesgo y altura', un rexistro novo para él, pero é algo que, por exemplo, Bunbury leva facendo anos moito mellor ca él).
E é o seu peor disco, porque cancións boas, de verdade, ten 5 ou seis. Das que perduren, dúas: 'Deslumbrado' e 'Restos de stock', que xa lla regalara a Miguel Ríos. E das outras boas, "DAiquiri Blues" e algunha máis...
Falando dos seus "coleguitas": dende a súa reunión do Laboratorio Ñ, todos aumentaron as súas ventas e os seus cachés, pero con discos peores que os anteriores. E dígoo como fan de todos eles (bueno, agás Pereza). E penso que o abismo que antes separaba a Quique e a Pereza estáse acortando, e non precisamente porque Pereza esté mellorando...
E por certo, que para estar grabado en Nashville, apenas se nota a diferencia con, por exemplo, Kamikazes, grabado aquí. O lóxico sería que recordase máis a "La Noche Americana", pero non é así.
Personalmente: defraudoume moito este álbum. E nas comparacións, o anterior golea (e iso que tampouco foi o seu cumio creativo precisamente...)
Publicar un comentario