domingo, 7 de marzo de 2010

Las (buenas) consecuencias


Bunbury ha vuelto.

Esa es sin duda la mayor y mejor consecuencia que nos trae el nuevo disco del zaragozano. Tras un disco difícil y posiblemente el más flojo de su carrera, sin dejar pasar el tiempo habitual, el ex-héroe del silencio se encerró en el estudio para grabar sus nuevos temas con un enfoque radicalmente distinto.

Atrás quedan los sonidos sudamericanos o countries, "Las Consecuencias" es un disco lento, sobrio. Un disco que parece más desnudo de lo que en realidad es(solo hay que echar un vistazo a los créditos para ver la cantidad de instrumentos que suenan).

Un disco corto, diez temas que podrían estar a medio camino entre Nacho Vegas y el último Johnny Cash. Canciones crudas, con letras descarnadas reflejo de un momento vital introspectivo y autocrítico.

Cuando algunos pensábamos que lo mejor del rockero español de mayor éxito de la historia (ante cualquier duda miren los números), el maño nos sorprende con alguna de sus mejores composiciones de siempre("Es hora de hablar" es simplemente acojonante) y nos hace ver el futuro con una mayor esperanza... Aunque sin olvidar el pasado, del que no tendremos más remedio que aceptar sus consecuencias... Que sean todas como estas.

11 comentarios:

chou dijo...

jejejejej, que cabroncete, sabes que esta actualización che vai deixar miles de comentarios... eu sinxelamente direi que a propia foto di todo de este tío... un auténtico indesexable. Canto máis vello, máis subnormal.

Sobre o de rockeiro de maior éxito internacional, que sei que estás agardando resposta... houbo un Mike Ríos que vendeu case tantos discos de "El himno de la alegría" como Heroes del Silencio en toda a súa carreira...

telémaco24 dijo...

mire los datos señor chou... e a ver a canta xente xuntou o señor rivers nos seus concertos


e o disco é un discazo, a anos luz da merda de nawja

telémaco24 dijo...

e "lo q más me gustó de ti" e tan nacho vegas... se tiveras un pouco menos de prexuicios(q logo levo a fama eu) o escoitarías e te molaría

chou dijo...

Datos: En 1969 graba el que sería el mayor éxito de toda su carrera, el Himno a la alegría, una adaptación del último movimiento de la novena sinfonía de Beethoven, arreglada y dirigida por el argentino Waldo de los Ríos, destacado por sus versiones pop de grandes obras de la música clásica. Surgido en plena era del rock sinfónico y grabado por Miguel en inglés con el título A Song of Joy, alcanzó fama mundial en 1970, vendiendo 10 millones de copias en todo el mundo[cita requerida] y llegando a n.º 1 en Estados Unidos, Alemania, Francia, Italia y Reino Unido, además de tener gran éxito en otros países como Japón, Suecia, Austria, Holanda, Canadá...

Versus: 1993 fue también el año de su eclosión internacional. Este hecho comenzó con su intervención en un festival en Berlín contra el racismo que ratificó su éxito en Alemania, donde el álbum vendió 250.000 copias y fue nº 1 de ventas, al igual que en España, México y Suiza.[42] [43] A su difusión contribuyó la emisión de sus vídeos musicales para todo el continente a través de la cadena musical MTV.[44]

Non serei eu (mal que me pese) o que negue o abrumador éxito del capitalista maño (isto xa é un insulto gratuito), pero na vida vendeu 10 millons de copias dun single (e insisto, non salgo do rock, se falo doutros estilos estaremos dacordo en que saen uns cantos nomes con maior éxito internacional). E falando de prexuízos, eu superarei os meus con Bunbury cando ti superes os teus con outros miles de persoas/grupos... saúdos a El columpio asesino

telémaco24 dijo...

non é comparable collerlle manía a un grupo pq unha vez q os ves saen con simboloxía proetarra... ademáis, non me gustan pq musicalmente non me aportan nada, téñolle manía por aquel detalle, pero non me molestan, e se teño q escoitar un disco seu e dar a miña opinión a podo dar perfectamente

pd: eu non falaba dun single, eu falo de toda a a carreira, a ver q roceiro vendeu o q vendeu bunbury en todo o mundo(falo de discos e entradas pra concertos)

chou dijo...

a ver, falamos doutros tempos. Daquela os singles eran os formatos que máis difusión tiñan, máis que os Lp's... os artistas, máis que un disco cada dous anos, sacaban catro sg ao ano.
está claro que teño prexuízos. Non lle vou dar unha oportunidade a Bunbury como non lla vou dar a Dani Martín. Está claro que, aínda que ningún dos dous estilos me guste, creo que o maño aporta moito máis que el tonto y el loco... pero persoalmente, case me caen igual, entón, decido que teño como 800 discos na carpeta de "pendentes", que escoitarei antes que o de Bunbury.

Prexuízos? dende logo, pero tamén economía temporal.

P.d. Efectivamente, Najwa non fixo o seu mellor disco, pero eu tampouco o etiquetaría de "merda".

poliptoton dijo...

Sepárense, sepárense, quiero un combate limpio...

chou dijo...

jejejejejejeje, por certo Manu, entre os 800 discos que tiña pendentes estaba o de Señor Nadie... non me molou nada nadiña... e escoitalo hoxe en Hoy empieza todo, na entrevista con Carmona non fixo máis que lembrarme aínda máis a Pereza...

telémaco24 dijo...

non escoitei o disco de Sr. Nadie, pero o EP gustoume, básicamente é sexy sadie en español, xa verei se o disco é tan pereza como dis...

Anónimo dijo...

Vale, de todo el ruido que hay por aquí:
1.- Después de Miguel Ríos, Bunbury es el rockero más grande de este país. A pesar de su estilismo.

2.- No sabía que había sacado disco Sr. Nadie. Y el EP lo tengo por "Pendientes", pero no sé si lo acabaré escuchando. Me da que ahora quiere ir a por la pasta, y ha hecho demasiadas concesiones...

3.- Chou, no compares a Dani Martín con Bunbury, igual que Telémaco no compara a El Columpio Asesino con Los Caños. Pues eso.

4.- ¿Tan flojo es el nuevo de Najwa? Nunca ha pasado del notable (en formato disco, en canciones sueltas, las hay de sobresaliente), así que si éste se queda en un aprobado alto tampoco es tanta decepción....

5.- No creo que el peor disco de Bunbury haya sido 'Hellville Deluxe'. Sí el más convencional, pero no el peor. Eso sí, el nuevo es mejor que 'Daiquiri blues' de Quique, y, lo siento Chou, que el último de Nacho Vegas.
Y sí, pronto en ReySombra...

telémaco24 dijo...

inisito en q el EP de sr nadie me gustó. Más de lo mismo, pero en castellano, y sexy sadie me gustaba, ergo...

lo del disco de nawja... más q nada lo decía por joder, pero como dices exceptuando canciones sueltas nunca me ha entusiasmado. Pero me pondré a escucharlo con detenimiento, para q no se dia q no doy oportunidades.


respecto a la comparación con los últimos de quiquey vegas... me encantó el de bunbury, pero son solo 10 temas, casi un ep... es más fácil seleccionar los mejores...